Przepisy unijne stoją na przeszkodzie takim uregulowaniom, które wyłączają ze zwolnienia z podatku od wartości dodanej przewidzianego w tych przepisach przesyłki małych partii towarów o charakterze niehandlowym pochodzące z państwa trzeciego, wysyłane przez osobę fizyczną do osoby fizycznej zamieszkałej w innym państwie UE. Tak uznał TSUE w wyroku z dnia 8 maja 2025 r., w sprawie C-405/24.
Sprawa dotyczyła polskiej spółki, która świadczy usługi wysyłki i odprawy celnej towarów. Spółka we wniosku o wydanie interpretacji zapytała, czy przywóz do Polski towarów umieszczonych w przesyłce wysyłanej między osobami fizycznymi może być zwolniony z VAT na podstawie art. 52 ustawy o VAT, jeżeli odbiorca tej przesyłki przebywa w innym niż Polska kraju UE. Organ uznał, że nie. Spółka wniosła skargę do WSA, który ją oddalił. Spółka wniosła więc skargę kasacyjną. NSA postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do TSUE z pytaniem prejudycjalnym, czy przepisy unijne sprzeciwiają się uregulowaniu takiemu jak art. 52 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwolnieniu od VAT nie podlega import towarów umieszczonych w przesyłce wysyłanej z terytorium państwa trzeciego przez osobę fizyczną, która jest przeznaczona dla osoby fizycznej przebywającej na terytorium innego państwa UE niż terytorium państwa UE, w którym dokonywany jest import.
Z art. 52 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że zwalnia się od podatku import, z zastrzeżeniem ust. 2, towarów umieszczonych w przesyłce wysyłanej z terytorium państwa trzeciego przez osobę fizyczną i przeznaczonej dla osoby fizycznej przebywającej na terytorium kraju, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki: ilość i rodzaj towarów nie wskazują na ich przeznaczenie handlowe, odbiorca nie jest obowiązany do uiszczenia opłat na rzecz nadawcy w związku z otrzymaniem przesyłki, przesyłki mają charakter okazjonalny.
Jak wyjaśnił TSUE, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przy dokonywaniu wykładni przepisu prawa UE należy uwzględniać nie tylko jego brzmienie, lecz także jego kontekst oraz cele regulacji, której część on stanowi. TSUE zauważył, że art. 143 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2006/112 wyraźnie odsyła do zwolnień z VAT przewidzianych w szczególności w dyrektywie 2006/79. Artykuł 1 ust. 1 tej ostatniej ze wskazanych dyrektyw stanowi, że przewidziane w nim zwolnienie obejmuje przesyłki małych partii towarów o charakterze niehandlowym przeznaczone dla osoby fizycznej przebywającej w państwie UE. W tym względzie TSUE stwierdził, że w polskiej wersji językowej tego przepisu posłużono się terminem "państwo członkowskie" bez dalszych uściśleń. Ponieważ art. 1 ust. 1 dyrektywy 2006/79 nie odnosi się do konkretnego państwa UE i nie wymienia w szczególności państwa UE przywozu, brzmienie tego przepisu wskazuje, że przewidziane w nim zwolnienie z VAT dotyczy przesyłek skierowanych do osoby fizycznej przebywającej w którymkolwiek z państw UE. Ponadto TSUE wyjaśnił, że odniesienie do przesyłek przeznaczonych dla osoby fizycznej przebywającej w państwie UE znajdowało się już zarówno w art. 1 ust. 1 dyrektywy 78/1035, który odpowiada art. 1 ust. 1 dyrektywy 2006/79, jak i w art. 1 ust. 1 wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie zwolnienia od podatku przy przywozie z państw trzecich małych partii towarów o charakterze niehandlowym. Także z prac przygotowawczych nad dyrektywą 78/1035, która została uchylona i zastąpiona dyrektywą 2006/79, zgodnie z art. 6 tej ostatniej wynika, że prawodawca Unii nie zamierzał uzależnić stosowania zwolnienia z VAT przesyłek małych partii towarów o charakterze niehandlowym od warunku dotyczącego konkretnego miejsca przeznaczenia danej przesyłki w UE.
Zatem omawiane zwolnienie z VAT ma zastosowanie niezależnie od okoliczności, że adresat przesyłki ma miejsce zamieszkania w państwie UE przywozu lub w innym państwie UE.
| ||||||||||||
|
||||||||||||
