Dostarczanie energii elektrycznej w celu ładowania pojazdu elektrycznego do punktu ładowania stanowiącego część publicznej sieci takich punktów stanowi dostawę towarów. Ponadto ładowanie pojazdu elektrycznego w sieci publicznych punktów ładowania, do której użytkownik ma dostęp za pomocą abonamentu wykupionego u spółki innej niż operator tej sieci, oznacza, że zużyta energia elektryczna jest dostarczana najpierw przez operatora tej sieci spółce oferującej dostęp do niej, a następnie przez tę spółkę temu użytkownikowi, nawet jeśli ten ostatni wybiera ilość, czas i miejsce ładowania oraz sposób korzystania z energii elektrycznej, jeżeli spółka ta działa we własnym imieniu, lecz na rzecz użytkownika w ramach umowy, zgodnie z którą jest płacona prowizja. Tak uznał TSUE w wyroku z dnia 17 października 2024 r., w sprawie C-60/23.
Sprawa, którą zajmował się TSUE, dotyczyła niemieckiej spółki, która zapewnia użytkownikom pojazdów elektrycznych w Szwecji dostęp do sieci punktów ładowania. Spółka nie posiada na terenie Szwecji stałego miejsca prowadzenia działalności. Należące do tej sieci punkty ładowania nie są obsługiwane przez niemiecką spółkę, lecz przez operatorów, z którymi spółka zawarła umowy. W tym celu niemiecka spółka udostępnia tym użytkownikom kartę i aplikację informatyczną umożliwiającą im uwierzytelnienie się. W przypadku użycia karty lub aplikacji sesje ładowania są rejestrowane przez operatora sieci punktów ładowania, który wystawia spółce niemieckiej fakturę za te sesje. Wystawianie faktur odbywa się w cyklu miesięcznym. Na podstawie tych faktur niemiecka spółka fakturuje, również co miesiąc, użytkownikom karty lub aplikacji, jako oddzielne elementy, po pierwsze, ilość dostarczonej energii elektrycznej, a po drugie, dostęp do sieci i usług powiązanych. Cena energii elektrycznej jest zmienna, ale za dostęp do sieci i za owe usługi pobierana jest opłata stała. Opłata ta jest fakturowana niezależnie od tego, czy użytkownik faktycznie nabył w danym okresie energię elektryczną. Zakup wyłącznie energii elektrycznej bez ponoszenia opłat za dostęp do sieci i za te usługi nie jest możliwy. Szwedzki organ podatkowy stwierdził, że w tym przypadku świadczenie wykonywane przez niemiecką spółkę stanowi transakcję złożoną polegającą zasadniczo na dostawie energii elektrycznej użytkownikom i że należy uznać, iż miejsce dostawy znajduje się w Szwecji.
Sprawa trafiła do sądu administracyjnego, który postanowił zwrócić się do TSUE z pytaniami prejudycjalnymi, czy świadczenie na rzecz użytkownika pojazdu elektrycznego polegające na ładowaniu pojazdu w punkcie ładowania stanowi dostawę towarów oraz w razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na to pytanie, czy należy wówczas przyjąć, że taka dostawa ma miejsce na wszystkich etapach łańcucha transakcji, w którym uczestniczy przedsiębiorstwo pośredniczące, jeżeli każdy etap tego łańcucha transakcji jest uregulowany umową, ale tylko użytkownik pojazdu jest uprawniony do podejmowania decyzji co do kwestii, takich jak ilość, data zakupu i miejsce ładowania. TSUE uznał, że transakcja polegająca na przepływie energii elektrycznej do akumulatora pojazdu elektrycznego stanowi dostawę towarów, ponieważ transakcja ta upoważnia użytkownika punktu ładowania do konsumpcji, w celu napędu pojazdu, przekazywanej energii elektrycznej, która zgodnie z art. 15 ust. 1 dyrektywy VAT jest zrównana z rzeczą. Ponadto TSUE wyjaśnił, że w przypadku gdy wynagrodzenie za inne usługi ma być wypłacane przez użytkownika w formie stałej oddzielnej opłaty uiszczanej miesięcznie, niezależnie od dostaw energii elektrycznej, należy uznać, z zastrzeżeniem weryfikacji dokonywanej przez sąd krajowy, że usługi te są odrębne i niezależne od dostaw energii elektrycznej jako takich.
| ||||||||||||
|
||||||||||||
