POLECAMY |
||
Pracownik młodociany chorował w styczniu 2020 r. i później w marcu 2020 r. Czy powinnam obliczać nową podstawę do chorobowego czy zostaje ta sama?
Zasady ustalania podstawy wymiaru świadczeń chorobowych przysługujących pracownikom młodocianym są identyczne, jak w przypadku pozostałych pracowników. Jedyna różnica polega na tym, że dla pracowników młodocianych nie ma gwarancji najniższej podstawy wymiaru zasiłku.
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego (odpowiednio wynagrodzenia chorobowego) przysługującego pracownikowi, a więc także młodocianemu, stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem wymienionego okresu, wtedy podstawę wymiaru świadczenia chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia. Ponadto, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju, nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe, podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo. Zasady te wprost wynikają z art. 36 ust. 1-2 oraz art. 43 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 645 ze zm.).
Skoro pracownik młodociany korzystał ze świadczenia chorobowego w styczniu 2020 r. i ponownie był niezdolny do pracy w marcu 2020 r., to pomiędzy okresami pobierania należnych mu świadczeń chorobowych minął zaledwie jeden miesiąc, tj. luty 2020 r. Tym samym Czytelniczka nie powinna ustalać podstawy wymiaru na nowo. Do naliczenia świadczenia przysługującego za dni niezdolności przypadające w marcu 2020 r. powinna przyjąć podstawę ustaloną do wypłaty chorobowego wypłaconego za styczeń 2020 r.
| ||||||||||||
|
||||||||||||
