Od września 2020 r. wypłacamy pracownikom dodatek za efektywną pracę w kwotowej wysokości uzależnionej od stanowiska zatrudnionego. Zgodnie z przepisami płacowymi, dodatek nie przysługuje za każdy dzień nieobecności w pracy, z wyjątkiem urlopu wypoczynkowego. Absencja zarówno usprawiedliwiona, jak i nieusprawiedliwiona powoduje proporcjonalne zmniejszenie dodatku. W jaki sposób należało go wliczyć do podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego przysługującego w listopadzie 2020 r.?
W podstawie wymiaru wynagrodzenia chorobowego uwzględnia się wynagrodzenie uzyskane przez pracownika, co do zasady, za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy (art. 36 ust. 1 ustawy zasiłkowej w zw. z art. 92 § 2 K.p.). Wlicza się do niej składniki wynagrodzenia podlegające oskładkowaniu, które nie są wypłacane za okresy pobierania wynagrodzenia chorobowego i zasiłków (art. 41 ust. 1 ustawy zasiłkowej).
Dodatek, o którym mowa w pytaniu, spełnia ww. warunki, a tym samym przyjmuje się go do podstawy wymienionych świadczeń chorobowych. Wprowadzenie przez pracodawcę nowego składnika wynagrodzenia, uwzględnianego w podstawie wymiaru tych świadczeń, w trakcie danego roku pozostaje bez wpływu na ogólną zasadę ustalania podstawy ich wymiaru. To oznacza, że kwoty dodatku należy doliczyć do wynagrodzenia za miesiąc, za który został wypłacony. Sumę wynagrodzeń za 12 miesięcy (odpowiednio za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia) należy podzielić przez liczbę tych miesięcy.
Z pytania wynika, że dodatek jest zmniejszany proporcjonalnie za okresy usprawiedliwionej nieobecności w pracy. Jeśli więc za dany miesiąc został zmniejszony z tych przyczyn, to przed wliczeniem do podstawy wymiaru podlega uzupełnieniu. Oczywiście dokonuje się tego, o ile wynagrodzenie za ten miesiąc również uwzględnia się w podstawie wymiaru świadczenia (tj. gdy mimo absencji pracownik przepracował w tym miesiącu co najmniej połowę obowiązującego go czasu pracy). Nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy nie uzasadnia tego uzupełnienia.
Przykład 1 |
Pracownik, zatrudniony u obecnego pracodawcy od dwóch lat, otrzymuje wynagrodzenie w stałej miesięcznej wysokości 3.000 zł. Od 1 września 2020 r. przyznano mu dodatek w wysokości 400 zł. W listopadzie 2020 r. pracownik przez 5 dni był niezdolny do pracy z powodu choroby.
Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres od listopada 2019 r. do października 2020 r. w wysokości 2.646,23 zł, według wyliczenia:
(3.000 zł - 411,30 zł) x 10 m-cy = 25.887 zł,
[(3.000 zł + 400 zł) - 466,14 zł] x 2 m-ce = 5.867,72 zł,
(25.887 zł + 5.867,72 zł) : 12 m-cy = 2.646,23 zł.
Przykład 2 |
Przyjmujemy założenia z przykładu 1, z tym że pracownik jest zatrudniony od 1 sierpnia 2020 r. Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres od sierpnia do października 2020 r. w wysokości 2.818,81 zł, tj.:
(3.000 zł - 411,30 zł) x 1 m-c = 2.588,70 zł,
[(3.000 zł + 400 zł) - 466,14 zł] x 2 m-ce = 5.867,72 zł,
(2.588,70 zł + 5.867,72 zł) : 3 m-ce = 2.818,81 zł.
Zwracamy uwagę! Kwota dodatku nie podlegałaby wliczeniu do podstawy wymiaru świadczenia, gdyby jego przyznanie miało miejsce w tym samym miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy albo w okresie pobierania świadczeń chorobowych lub w przerwie w niezdolności do pracy nieprzekraczającej 3 miesięcy kalendarzowych (gdy dla kolejnego świadczenia nie byłaby ustalana nowa podstawa wymiaru).
|