Kamper to, co do zasady, samochód rekreacyjny, służący podróżowaniu z zachowaniem komfortu, jaki daje posiadanie niemal domowego zaplecza. Wydawać by się więc mogło, że tego typu pojazd nie znajdzie zastosowania w działalności gospodarczej. Tymczasem okazuje się, że karawaning nie zawsze wynika z wakacyjnych planów właściciela firmy, ale stanowi racjonalną i ekonomiczną alternatywę dla podróży służbowych odbywanych w klasyczny sposób.
Z uwagi na dopuszczalną masę całkowitą, przeznaczenie oraz sposób wykorzystania, samochody kempingowe są na gruncie ustawy - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2024 r. poz. 1251) klasyfikowane albo jako pojazdy osobowe, albo pojazdy specjalne. W myśl art. 2 pkt 36 wymienionej ustawy, pojazd specjalny to pojazd samochodowy lub przyczepa przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia. W pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.
Jednak przepisy podatkowe specjalnej funkcji kampera nie respektują. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 5a pkt 19a ustawy o pdof (Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.), samochód kempingowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony jest uważany za samochód osobowy, gdyż status pojazdu specjalnego zarezerwowano wyłącznie dla tych pojazdów, które oprócz odpowiedniej adnotacji w dowodzie rejestracyjnym, spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla ustalonych przeznaczeń (np. agregat elektryczny/spawalniczy, koparka, żuraw samochodowy). Na liście tej nie ma takiego przeznaczenia, które wiązałoby się z funkcją kampera. Samochodem osobowym nie jest jedynie taki kamper, którego dopuszczalna masa całkowita przekracza 3,5 tony.
Zakup, a następnie wprowadzenie samochodu kempingowego do ewidencji środków trwałych podyktowane są zazwyczaj zamiarem stałego lub okresowego używania tego pojazdu przez przedsiębiorcę lub jego pracowników jako mobilnego biura.
O tym, że takie korzystanie z kampera uzasadnia rozliczenie w rachunku podatkowym zarówno odpisów amortyzacyjnych od tego pojazdu, jak i kosztów jego eksploatacji, przekonuje treść interpretacji indywidualnej z dnia 8 maja 2025 r., nr 0112-KDIL2-2.4011.248.2025.1.KP. W piśmie tym Dyrektor KIS aprobuje celowość - pod kątem związku z przychodami - nabycia przez komornika sądowego pojazdu spełniającego jednocześnie funkcje: transportową, noclegową i biurową. Istotnym argumentem jest tu charakter pracy: komornik jest bowiem zobowiązany do przeprowadzania czynności poza miejscem, w którym posiada kancelarię, a praca w terenie generuje dodatkowe wydatki związane z noclegami w hotelach i zakupem usług gastronomicznych. Nakładów tych można uniknąć lub je zminimalizować dzięki zapleczu, które posiada kamper.
Samochód kempingowy może też przyczynić się do zwiększenia przychodów w działalności przedsiębiorcy polegającej na produkcji i montażu elementów małej architektury na terenie całego kraju. Tak uznał Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 6 lutego 2025 r., nr 0112-KDIL2-2.4011.897.2024.1.MM, zastrzegając jednak, że podatnik musi liczyć się z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z zakupem i użytkowaniem kampera, w szczególności ich celowości oraz racjonalności.
Kempingowy charakter samochodu sprawia, że jest on na ogół używany nie tylko dla celów działalności gospodarczej przedsiębiorcy, ale także do użytku prywatnego. Pociąga to za sobą ograniczenia w zakresie rozliczenia w rachunku podatkowym nakładów dotyczących tego składnika majątkowego.
Jak wynika z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o pdof, do kosztów podatkowych nie zalicza się 25% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego (innego niż samochód osobowy stanowiący własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą i niebędącego środkiem trwałym w jego firmie) na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany do tzw. celów mieszanych, czyli zarówno firmowych, jak i prywatnych. Zapis ten oznacza, że pozostała część (75%) nakładów eksploatacyjnych (np.: kosztów paliwa, przeglądów technicznych, konserwacji, napraw, mycia pojazdu, parkingu, wymiany opon itp.), związanych z wykorzystaniem kampera na potrzeby firmy, może posiadać kwalifikację kosztową.
Natomiast jeżeli przedsiębiorca zadeklaruje, że posiadany przez niego samochód kempingowy wykorzystywany będzie wyłącznie na potrzeby firmy, to koszty korzystania z niego nie podlegają powyższemu limitowi. Sytuację taką analizował Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 24 września 2024 r., nr 0115-KDIT3.4011.549.2024.3.DP. Uznał w niej, że przeznaczenie kampera do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, jeżeli zawieranie takich umów stanowi przedmiot działalności podatnika, daje prawo zaliczenia do kosztów podatkowych 100% wydatków eksploatacyjnych, bez konieczności prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o VAT.
Inne istotne ograniczenie zawiera art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o pdof. Z treści tego przepisu wynika, że wydatki na nabycie samochodu osobowego, spełniającego kryteria do zakwalifikowania jako środek trwały, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne do limitu 150.000 zł. Zasada ta ma zastosowanie także do samochodów kempingowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.
Pojazd cięższy nie spełnia definicji samochodu osobowego, wobec czego przedsiębiorca będzie uprawniony do podatkowego rozliczenia odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej takiego kampera bez limitów kwotowych. Nie spotka się też z ograniczeniami w zakresie zaliczania do kosztów podatkowych związanych z nim wydatków eksploatacyjnych (por. interpretację indywidualną Dyrektora KIS z dnia 6 kwietnia 2021 r., nr 0113-KDIPT2-1.4011.1028.2020.4.MD).
| ||||||||||||
|
||||||||||||
