Jeżeli miejsce zamieszkania pracownika znajduje się w innej miejscowości niż miejscowość, w której jest zakład pracy, i pracownik ten jednocześnie świadczy pracę w sposób zdalny, wówczas można uznać, że jego miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. To powoduje, że pracodawca jako płatnik pdof przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przysługujących mu należności ze stosunku pracy powinien zasadniczo zastosować tzw. podwyższone koszty pracownicze, a nie koszty podstawowe. Potwierdził to Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 22 marca 2024 r., nr 0115-KDIT2.4011.70.2024.2.KC.
Firma występująca z wnioskiem o interpretację jako pracodawca jest płatnikiem pdof. Jej pracownicy na podstawie art. 6718 Kodeksu pracy wykonują swoje obowiązki służbowe całkowicie zdalnie w miejscu uzgodnionym z pracodawcą, którym jest miejsce ich zamieszkania. Miejsce zamieszkania pracownika jest jednocześnie położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. Pracownik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę, a gdy jest wzywany do biura, otrzymuje świadczenia należne w związku z podróżą służbową, w tym zwrot kosztów przejazdów, które nie są zaliczane do przychodów podlegających opodatkowaniu. Tacy pracownicy mają złożone oświadczenia o zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Pracodawca wskazał przy tym, że pracownicy mieli je złożone wcześniej i przy przejściu na pracę wykonywaną całkowicie zdalnie ich nie wycofali lub też zaczynając zatrudnienie i pracę zdalną, złożyli oświadczenie o zastosowaniu tzw. podwyższonych kosztów pracowniczych.
Pracodawca miał wątpliwości w kwestii zastosowania podwyższonych kosztów pracownikowi świadczącemu pracę całkowicie w sposób zdalny, gdy miejsce zamieszkania pracownika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy.
Dyrektor KIS w wydanej interpretacji w pierwszej kolejności przywołał art. 22 ust. 2 pkt 3 oraz art. 22 ust. 13 ustawy o pdof. Z uregulowań tych wynika, że tzw. podwyższone koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, wynoszące 300 zł miesięcznie (a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3.600 zł), przysługują w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania pracownika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. Dodatkowo pracownik nie może uzyskiwać dodatku za rozłąkę lub zwrotu kosztów dojazdu do zakładu pracy (z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu).
Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego, Dyrektor KIS stwierdził, że gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania pracownika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, to niezależnie od faktycznego miejsca wykonywania pracy zdalnej, o której mowa w art. 6718 Kodeksu pracy, pracownikowi przysługują podwyższone koszty uzyskania przychodów. Wyjątek stanowią wyłącznie sytuacje, gdy pracownik otrzymuje dodatek za rozłąkę lub zwrot kosztów dojazdu niezaliczony do przychodów podlegających opodatkowaniu. Jednocześnie - jak wynika z art. 32 ust. 7 ustawy o pdof - warunkiem zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów przy poborze zaliczek od pracowniczych należności z wynagrodzenia za pracę przez będący płatnikiem pdof zakład pracy jest złożenie przez pracownika oświadczenia o spełnieniu warunków do stosowania kosztów w tej wysokości.
| ||||||||||||
|
||||||||||||
