Wprowadzenie do uchwały gminnej podwyższonej stawki podatku przy zastosowaniu kryterium rodzaju prowadzenia działalności gospodarczej nie może skutkować automatycznym jej zastosowaniem do wszystkich gruntów i budynków będących w posiadaniu spółki, która prowadzi również inną działalność gospodarczą. Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 13 lutego 2024 r., sygn. akt I SA/Rz 644/23.
W rozpatrywanej sprawie spółka złożyła do organu podatkowego I instancji pismo o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości, do którego załączyła korektę deklaracji podatkowej za 2023 r. W piśmie tym spółka podała, że w jej opinii zmiana treści uchwały Rady Miejskiej w sprawie określenia stawek podatku od nieruchomości na 2023 r. nie powoduje, że spółka dla wszystkich gruntów i budynków powinna zastosować wyższą stawkę podatku od nieruchomości. W uchwale znalazł się bowiem zapis o zastosowaniu stawki najwyższej podatku od nieruchomości w odniesieniu do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie: produkcji arkuszy fornirowych i płyt wykonawczych na bazie drewna (PKD 16.21.Z), produkcji pozostałych mebli (PKD 31.09.Z), produkcji wyrobów dla budownictwa z tworzyw sztucznych (PKD 22.23.Z). Zdaniem spółki opodatkowaniu wyższą, kwalifikowaną stawką podatku od nieruchomości podlegają jedynie grunty i budynki bezpośrednio związane z procesem technologicznym. Prezydent Miasta odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości i stwierdził, że w sprawie objętej wnioskiem spółki nie ma rozbieżności co do przedmiotów opodatkowania i ich podstawy pomiędzy tutejszym organem podatkowym a spółką. Natomiast są różnice w interpretacji zapisów uchwały w sprawie określenia stawek podatku od nieruchomości na 2023 r.: czy należy rozumieć to w ten sposób, że odnoszą się one do wszystkich przedmiotów opodatkowania, które w sposób bezpośredni lub pośredni (również pomocniczo np. w zakresie magazynowania), w całości lub nawet w części służą działalności gospodarczej o PKD zgodnym ze wskazanym w uchwale? W opinii organu chodzi nie tylko o przedmioty opodatkowania bezpośrednio zajmowane na cele produkcyjne, ale również pośrednio związane z tą produkcją, mające pomocniczy charakter (np. magazynowe). Jego zdaniem również one pozostają, w rozumieniu uchwały, w związku z działalnością gospodarczą w zakresie produkcji określonej właściwymi kodami PKD, skoro działalność pomocnicza jest klasyfikowana pod kodem właściwym dla działalności przeważającej. SKO zgodziło się z taką interpretacją. Skarżąca złożyła skargę do WSA.
WSA w Rzeszowie stwierdził, że skarga jest zasadna, przy czym nie wszystkie podniesione w niej zarzuty mają uzasadnione podstawy. W jego ocenie nie można przyjąć poglądu zaprezentowanego przez organy, że wystarczającym kryterium do zastosowania podwyższonej stawki jest "kryterium posiadania". To kryterium jest niezbędne do tego, aby była możliwość zastosowania podstawowej stawki związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej, ale nie może stanowić kryterium do zastosowania podwyższonej stawki z uwagi na rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej. W jego opinii regulacja zawarta w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jest wyłącznie właściwa dla ustalenia, czy oznaczone przedmioty opodatkowania podatkiem od nieruchomości podlegają opodatkowaniu stawką podstawową dedykowaną działalności gospodarczej, nie zaś wystarczająca do określenia stawki kwalifikowanej.
| ||||||||||||
|
||||||||||||
