Możliwość nieodpłatnego skorzystania ze wsparcia psychologicznego nie jest u pracowników przychodem - interpretacja organu podatkowego

Tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 października 2020 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.565.2020.1.JK3.

Spółka należy do międzynarodowej grupy, która zdecydowała się na wdrożenie kompleksowego programu pomocy pracownikom. Celem tego programu jest zapewnienie pracownikom i członkom ich rodzin wsparcia w zakresie rozwoju osobistego i radzenia sobie z problemami psychologicznymi, z którymi spotykają się w życiu zawodowym i osobistym. Umożliwia on skorzystanie z określonej liczby sesji pomocowych (doradczych) w ciągu roku w odniesieniu do zgłoszonych problemów. Spółka zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, czy udostępnienie możliwości skorzystania z sesji pomocowych (doradczych) będzie stanowić przychód u pracowników spółki? Jej zdaniem w tej sytuacji u pracowników nie powstanie przychód.

Powołany organ stwierdził, że stanowisko spółki jest prawidłowe. Uznał przy tym, że w zakresie omawianego zagadnienia kluczowe znaczenie ma treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 definiującego pojęcie przychodu z nieodpłatnych świadczeń. W orzeczeniu tym TK uznał, że aby mówić o nieodpłatnym świadczeniu, muszą zostać spełnione łącznie trzy przesłanki:

1) świadczenie zostało spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie),

2) świadczenie leży w interesie pracownika i przyniosło mu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku,

3) uzyskana korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W rozpatrywanej sytuacji zapewnienie pracownikom możliwości uczestnictwa w programie dokonywane jest z wyłącznej inicjatywy spółki. Wszyscy pracownicy automatycznie są objęci programem. Pracownik nie przystępuje do programu z własnej woli, na swój wniosek, czy za wyrażoną zgodą. Tym samym świadczenie to nie ma charakteru dobrowolności, a w konsekwencji nie jest spełniona pierwsza z przesłanek wynikających z powołanego wyroku.

Nie jest spełniona także przesłanka trzecia, gdyż jak wnioskodawca wskazał we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, z uwagi na poufny charakter sesji doradczych (pomocowych) nie jest on w stanie uzyskać informacji, który pracownik w rzeczywistości skorzystał z programu, z których sesji i w jakiej ilości. Sama umowa o świadczenie usług jest zawarta w formie grupowej, bezimiennej. Nie da się więc dokładnie wyliczyć wartości uzyskanego świadczenia i przypisać jej konkretnemu pracownikowi. Sama teoretyczna możliwość skorzystania z sesji doradczych (pomocowych) nie powoduje jeszcze powstania przychodu z nieodpłatnych świadczeń.

Baza interpretacji wydawanych m.in. przez organy podatkowe dostępna jest w serwisie www.interpretacje.gofin.pl

Odnośnie przesłanki drugiej, organ podatkowy nie podzielił poglądu wnioskodawcy co do jej niespełnienia. Stwierdził, że faktem jest, iż udostępnienie pracownikom możliwości korzystania z programu leży po części w interesie samego pracodawcy, gdyż może potencjalnie pomagać w rozwiązywaniu problemów w pracy, a także oddziałuje na zaangażowanie i kreatywność pracowników czy też wizerunek i renomę spółki jako pracodawcy. Niemniej jednak, uczestnictwo w programie służy głównie samemu pracownikowi, który może uzyskać bezpłatną pomoc w rozwiązaniu nie tylko służbowych, ale i osobistych (prywatnych) problemów.

W wydanej interpretacji organ zaznaczył, że żaden z powszechnie obowiązujących przepisów prawa nie nakłada na pracodawcę obowiązku zapewnienia tego rodzaju świadczeń pracownikom. Co prawda, art. 94 Kodeksu pracy wskazuje, że pracodawca powinien organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy oraz zapewniać bezpieczne i higieniczne warunki pracy, jednak nie jest to równoznaczne z obciążeniem pracodawcy kosztami sesji doradczych czy pomocowych służących rozwiązaniu nie tylko służbowych, ale i prywatnych problemów pracownika. Fakt, że pracodawca dobrowolnie decyduje się sfinansować pracownikom koszty tego typu programu, jest zatem zawsze korzyścią majątkową pracownika i leży w jego interesie. Gdyby bowiem nie świadczenia otrzymane od pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek z własnych środków w celu skorzystania z profesjonalnej pomocy psychologicznej czy prawnej. Nie można uznać, że gdyby nie świadczenie od pracodawcy, to pracownik nie poniósłby takiego wydatku z własnych środków.

W rezultacie organ uznał, że w omawianej sprawie po stronie pracowników nie powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń. W konsekwencji wnioskodawca nie będzie zobowiązany z tego tytułu do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.