Pracodawca jest zobowiązany zapewnić pracownikom odzież i obuwie robocze w każdym przypadku, gdy jest to celowe ze względu na warunki pracy na danym stanowisku. Realizacja tego wymogu nie zależy od stanu zatrudnienia w danym zakładzie - nie może się od niego uchylić nawet taki pracodawca, który zatrudnia tylko jednego pracownika. Jeżeli zapewnienie odzieży i obuwia roboczego jest konieczne, pracownik, który ich nie posiada, nie może zostać dopuszczony do pracy.
Warunki pracy panujące na niektórych stanowiskach nie pozwalają na korzystanie przez pracownika z jego własnej odzieży i obuwia. Mogłyby one ulec zbyt dużemu zabrudzeniu czy zniszczeniu. Dlatego pracodawca jest zobowiązany zapewnić pracownikom robocze ubranie i obuwie w każdym przypadku, gdy jest to celowe ze względu na specyfikę pracy na danym stanowisku. Zgodnie z art. 2377 K.p. pracodawca ma obowiązek zapewnienia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego (spełniającego wymagania Polskich Norm) w przypadku, gdy:
Regulacje kodeksowe nie wskazują konkretnych prac, które wymagają zaopatrzenia pracownika w odzież i obuwie robocze. Wykaz stanowisk, na których pracownik powinien otrzymać taką odzież i obuwie, zależy od decyzji pracodawcy. W celu ustalenia tego wykazu pracodawca powinien dokonać przeglądu rodzaju prac wykonywanych w danym zakładzie, pod kątem zapewnienia odzieży i obuwia roboczego. Opierając się na wynikach tego przeglądu, pracodawca powinien określić Wykaz stanowisk wymagających zapewnienia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego w przepisach zakładowych lub zarządzeniu wewnętrznym. W treści zarządzenia (zapisu regulaminowego) należy wskazać stanowiska pracy, na których niezbędne jest stosowanie przez pracowników odzieży i obuwia roboczego oraz ich rodzaje i przewidywany okres użytkowania (art. 2378 i art. 1041 K.p.).
W niektórych sytuacjach pracodawca jest zobowiązany do bezpośredniego wydania pracownikom odzieży i obuwia roboczego i nie może tego obowiązku przenieść na zatrudnionego (w zamian za wypłatę ekwiwalentu). Na stanowiskach, na których wykonywane są prace:
zapewniającym odzież i obuwie robocze jest wyłącznie pracodawca.
W pozostałych przypadkach zatroszczyć się może o to pracownik, za wypłatą ekwiwalentu.
Pracodawca może ustalić, za zgodą pracowników, wykaz stanowisk, na których dopuszcza się używanie odzieży i obuwia roboczego będącego własnością pracownika (art. 2377 § 2 K.p.). Taka odzież nie musi już spełniać wymogów Polskich Norm, choć powinna zachowywać swoje funkcje użytkowe. Jeżeli pracodawca przeniesie ciężar zakupu odzieży i obuwia roboczego na pracownika, powinien w zamian wypłacać mu ekwiwalent pieniężny, rekompensujący koszty tego zakupu (art. 2377 § 4 K.p.). Wysokość ekwiwalentu powinna odzwierciedlać aktualne ceny konkretnego rodzaju odzieży czy obuwia roboczego.
Zarządzenie pracodawcy w sprawie środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego
|
Podstawa prawna
Ustawa z dnia 26.06.1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.)
|