Przedsiębiorca chce wprowadzić do firmy budynek mieszkalny. Jego wartość zamierza ustalić metodą uproszczoną. Czy w takim przypadku ma on obowiązek ujęcia go w ewidencji środków trwałych? Czy może do niego zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną?
Lokale mieszkalne służące działalności gospodarczej prowadzonej przez osoby fizyczne podlegają amortyzacji, jeżeli podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu (art. 22c pkt 2 ustawy o pdof). Wartość początkową takiego lokalu można ustalić m.in. metodą uproszczoną, według art. 22g ust. 10 ustawy o pdof. Polega ona na przyjmowaniu w każdym roku podatkowym jako wartości początkowej kwoty stanowiącej iloczyn metrów kwadratowych powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł. Jednocześnie ustawodawca wskazał, że za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości. Dla celów tego podatku powierzchnię użytkową wyznacza się po wewnętrznej długości ścian we wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe. W przypadku pomieszczeń o wysokości od 1,40 m do 2,20 m ich powierzchnię zalicza się do powierzchni użytkowej w 50%. Natomiast pomija się powierzchnię o wysokości poniżej 1,40 m.
Budynki i lokale, których wartość początkową ustalono w sposób uproszczony, nie są objęte ewidencją środków trwałych, co wynika z art. 22n ust. 3 ustawy o pdof. Ponieważ indywidualną stawkę amortyzacyjną można zastosować tylko w stosunku do budynków (lokali) mieszkalnych, które podlegają ujęciu w ewidencji, nie stosuje się jej do tych, których wartość początkowa została ustalona metodą uproszczoną.
|