Regulowanie podatków przelewem to dla jednych podatników obowiązek, a dla innych opcja rozliczania się z fiskusem. W obu przypadkach terminem zapłaty jest dzień obciążenia rachunku bankowego. Przelew nie może (jeszcze) wyjść z cudzego konta.
Podatki i zaliczki na podatki mogą być regulowane przelewem lub gotówką.
Rozliczenia bezgotówkowe są obowiązkowe dla przedsiębiorców zobligowanych do posiadania księgi rachunkowej lub podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W ten sposób uiszczają "firmowe" daniny - w tym odprowadzają do urzędu skarbowego podatki pobierane od podatników w związku z wykonywaniem funkcji płatnika, np. zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników. Przelewem nie muszą natomiast opłacać opłaty skarbowej i podatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą.
Odstępstwo od obowiązku bezgotówkowego rozliczania się z fiskusem uczyniono dla tzw. mikroprzedsiębiorców w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, czyli przedsiębiorców zatrudniających średniorocznie mniej niż 10 osób i osiągających roczny obrót nieprzekraczający równowartości w złotych 2 mln euro. Takie podmioty mogą uiszczać podatki gotówką.
Rozliczenia bezgotówkowe mogą być realizowane za pośrednictwem banku, instytucji płatniczej lub SKOK-u. Za termin dokonania zapłaty podatku uważa się dzień obciążenia rachunku podatnika na podstawie polecenia przelewu. Stanowi tak art. 60 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Zapłata podatku następuje więc w dniu, w którym zmniejsza się stan konta podatnika o kwotę przekazywaną do urzędu skarbowego. Nie ma znaczenia, kiedy zostało złożone polecenie przelewu, czy złożenie takiej dyspozycji wiąże się z blokadą środków oraz w którym dniu pieniądze znajdą się na rachunku organu podatkowego.
Odmienne zasady obowiązują w przypadku korzystania z rachunku założonego w banku, instytucji kredytowej lub unijnej instytucji płatniczej, które nie mają siedziby bądź oddziału w Polsce. Terminem zapłaty podatku jest dzień obciążenia tego rachunku, pod warunkiem, że przekazywana kwota znajdzie się na koncie urzędu skarbowego do końca następnego dnia roboczego po otrzymaniu przez dostawcę usług płatniczych zlecenia przelewu. Okres ten może być przedłużony o jeden dzień roboczy, jeżeli zlecenie płatnicze złożono w formie papierowej. W przypadku niedotrzymania tych terminów za datę zapłaty podatku uważa się dzień uznania rachunku bankowego urzędu skarbowego.
Obwieszczenie w sprawie kont urzędów skarbowych dostępne jest w serwisie www.przepisy.gofin.pl.
Przelewy trzeba kierować na odpowiednie rachunki bankowe urzędu skarbowego - subkonta przeznaczone do obsługi należności z tytułu danego podatku (PIT, CIT, VAT itd.). Dyspozycję przelewu należy tak sporządzić, aby nie było wątpliwości, od kogo pochodzi wpłata i na jakie zobowiązanie ma zostać zaksięgowana. Niezbędne dane to: nazwa urzędu skarbowego, numer jego rachunku, dane podatnika (imię i nazwisko lub nazwa, adres, identyfikator podatkowy), wpłacana kwota, okres rozliczeniowy, symbol formularza deklaracji albo symbol płatności.
Podatki trzeba wpłacać w zasadzie z własnego konta. Nie ma jednak przeszkód, aby wykonywać przelewy ze wspólnego rachunku bankowego, np. prowadzonego przez małżonków lub wspólników spółki cywilnej. Urzędnicy nie powinni również kwestionować wpłat dokonywanych z konta jednego małżonka na pokrycie podatków ciążących na drugim małżonku, jeżeli panuje między nimi wspólność majątkowa.
Dozwolone są ponadto płatności dokonywane przez tzw. posłańców (wyręczycieli). Mianem tym określa się osobę lub podmiot, który przekazuje do urzędu skarbowego kwotę odpowiadającą wysokości podatku, ale czyni to w imieniu podatnika i z jego zasobów pieniężnych. Trzeba mimo wszystko liczyć się z możliwością zweryfikowania przez urzędników wpłaty wpływającej na poczet podatku z konta nienależącego do podatnika. Konsekwencje zakwestionowania takiego przelewu ponosi zarówno wpłacający, jak podatnik. Zobowiązanie podatkowe - mimo że urząd skarbowy ma na swoim koncie odpowiednią kwotę - uważa się w takiej sytuacji za wymagalne. Podatnik ma więc obowiązek je uregulować, pokrywając w razie potrzeby odsetki za zwłokę. Osoba wpłacająca podatek, aby odzyskać pieniądze, musi natomiast zastosować cywilną procedurę dotyczącą bezpodstawnego wzbogacenia.
Problemy związane z regulowaniem cudzych danin powinny już niedługo zniknąć. Zmiany w tym zakresie przewiduje nowelizacja Ordynacji podatkowej, która wejdzie w życie z początkiem 2016 r. Podatki - bez względu na ich kwotę - będą mogli regulować za podatnika najbliżsi: małżonek, zstępni, wstępni, pasierb, rodzeństwo, ojczym lub macocha. Ponadto każdy podmiot będzie mógł uiścić cudzy podatek, o ile nie przekroczy on kwoty 1 tys. zł, a treść dowodu wpłaty nie wzbudzi wątpliwości co do jej przeznaczenia. Założono, że w tych przypadkach wpłata pochodzi ze środków podatnika. Takie operacje będą podlegały tym samym rygorom, np. co do zachowania terminu zapłaty podatku, jak płatności dokonywane przez podatnika.
Przykład Podatnik złożył w piątek 25 września 2015 r. dyspozycję przelewu na konto urzędu skarbowego kwoty 1.200 zł tytułem podatku VAT za sierpień 2015 r. Bank zrealizował to polecenie - obciążył rachunek podatnika - w poniedziałek 28 września 2015 r. Pieniądze znalazły się natomiast na koncie urzędu skarbowego we wtorek 29 sierpnia 2015 r. Zapłata podatku VAT nastąpiła 28 września 2015 r. Podatnik w dniu wpłaty miał więc zaległość podatkową. Odsetek za zwłokę od tej zaległości podatkowej, ustalonych zgodnie z poniższych wyliczeniem, nie nalicza się, ponieważ nie przekroczyły 8,70 zł: (1.200 zł × 3 dni × 8%) : 365 = 0,78 zł. |
Podstawa prawna
Ustawa z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613)
|