Pracownik był niezdolny do pracy z powodu choroby przez okres zasiłkowy wynoszący 182 dni oraz przez 3 miesiące pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Po upływie tych okresów ZUS uznał go za częściowo niezdolnego do pracy i przyznał mu rentę. Pracownik wystąpił z pismem o rozwiązanie stosunku pracy ze względu na przejście na rentę. Czy ma prawo do odprawy rentowej? Jeżeli tak, to jak obliczyć jej wysokość? W zakładzie w odniesieniu do odpraw stosuje się przepisy Kodeksu pracy.
Pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia (art. 921 § 1 Kodeksu pracy). Odprawę rentową wypłaca się więc, gdy zaistniały następujące przesłanki:
Odprawa emerytalno-rentowa ma charakter jednorazowy. Dlatego pracownik, który ją otrzymał, nie może ponownie nabyć do niej prawa.
Sytuacja przedstawiona w pytaniu nie pozbawia pracownika prawa do odprawy rentowej, pomimo że w okresie poprzedzającym przejście na rentę pracownik nie wykonywał faktycznie pracy, tylko przebywał na zasiłku chorobowym, a później na świadczeniu rehabilitacyjnym. Obydwa te okresy przypadały w czasie zatrudnienia pracownika. Stąd też, jeżeli renta z tytułu niezdolności do pracy została pracownikowi przyznana po wyczerpaniu okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego i dojdzie do ustania zatrudnienia, będzie mu przysługiwała odprawa rentowa. Pracownik rozwiązując stosunek pracy w zbieżności czasowej z nabyciem prawa do renty zmienia bowiem swój status z pracownika na rencistę. Zachodzi związek między rozwiązaniem umowy o pracę a nabyciem prawa do renty. Pracownik spełnia więc wymagania określone w art. 921 K.p. odnośnie prawa do odprawy rentowej.
Odprawa rentowa przysługująca na podstawie Kodeksu pracy równa jest wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Przy czym przepisy odrębne, a także układy zbiorowe pracy lub regulaminy wynagradzania, obowiązujące w zakładach, mogą przewidywać wyższą wysokość tego rodzaju świadczenia. Odprawę rentową oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy. Tak stanowi § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. nr 62, poz. 289 ze zm.). Zasady te określono w przepisach § 14-19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. nr 2, poz. 14 ze zm.). Nie stosuje się przy tym do obliczeń współczynnika urlopowego, gdyż przy ustalaniu wysokości odprawy pieniężnej podstawę jej wyliczenia stanowi średnie miesięczne wynagrodzenie z okresu poprzedzającego (por. uchwała Sądu Najwyższego z 9 maja 2000 r., sygn. akt III ZP 12/00).
Przykład
Pracownik rozwiązał stosunek pracy z dniem 5 września 2014 r. za porozumieniem stron w związku z nabyciem prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przysługuje mu prawo do odprawy rentowej w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Pracownik otrzymuje stałe miesięczne wynagrodzenie w kwocie 5.400 zł, dodatek stażowy w kwocie 810 zł oraz dodatek funkcyjny 500 zł. Na odprawę rentową pracownika składają się tylko stałe składniki wynagrodzenia, bowiem nie otrzymuje on składników zmiennych. Stąd przysługująca mu odprawa rentowa wyniesie 6.710 zł, zgodnie z wyliczeniem: 5.400 zł + 810 zł + 500 zł = 6.710 zł. |
|